ปลิ้นปลอก, ปลิ้นปล้อน หมายถึง ก. ใช้อุบายล่อลวงเพื่อให้สําเร็จประโยชน์ตน.
[ปะลิโพด] น. ความกังวล, ความห่วงใย. (ป.).
[ปะลิม, ปะหฺลิ่ม] น. ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง, บหลิ่ม ประหลิ่มปะวะหลิ่ม ปะหลิ่ม หรือ มะหลิ่ม ก็ว่า.
[ปะลิม, ปะหฺลิ่ม] น. ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง, บหลิ่ม ประหลิ่มปะวะหลิ่ม ปะหลิ่ม หรือ มะหลิ่ม ก็ว่า.
[ปฺลิว] ก. ลอยตามลม, ถูกลมพัด, (ใช้แก่สิ่งที่มีลักษณะเบา), โดยปริยายใช้เป็นคําเปรียบเทียบ มีความหมายคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่นเดินตัวปลิว.
[ปฺลี] น. ช่อดอกของกล้วยที่ยังมีกาบหุ้มอยู่; กล้ามเนื้อที่มีรูปลักษณะอย่างหัวปลี เช่น ปลีน่อง; ยอดเจดีย์หรือยอดมณฑปเหนือปล้องไฉนหรือบัวกลุ่มขึ้นไป.
น. ลําแข้ง.
[ปฺลีก] ก. แยกหรือหลีกออกจากหมู่จากพวกไป, ย่อยออกไปจากส่วนใหญ่ เช่น ขายปลีก เงินปลีก.